Nasze Bassety Strona Główna


Poprzedni temat «» Następny temat
Otwarty przez: Miła od Gucia
Sro 10 Kwi, 2013 10:37
APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY
Autor Wiadomość
Magda i Rudolf 


Dołączyła: 04 Mar 2005
Posty: 1895
Skąd: Gdansk/Florencja
Wysłany: Pią 03 Lut, 2012 13:04   APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY

Czym jest ROZSZERZENIE,ostry skręt żołądka?
Skret zoladka jest jedna z najniebezpieczniejszych chorob na jaka moga zapasc nasze psy, tylko natychmiastowa pomoc lekarza moze uratowac im zycie!!!

Ostry skręt żołądka to choroba bardzo groźna i bardzo szybko może doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Jedynie natychmiastowa pomoc lekarza weterynarii może uratować zwierzę. W przeciwnym razie zginie ono w okropnych męczarniach.

W przypadku rozszerzenia żołądka, pod wpływem kilku różnych, nie poznanych do końca czynników, w jego wnętrzu gromadzą się duże ilości gazu - o wiele większe niż normalnie, co bardzo silnie rozciąga ściany żołądka, powiększając go nawet kilkukrotnie i powodując silny ból wewnątrz jamy brzusznej.
Tak powiększony żołądek ma tendencje do obracania się wzdłuż swojej osi długiej, co prowadzi do przemieszczenia zarówno wpustu (wejścia) jak i odźwiernika (wyjścia) żołądka. W konsekwencji zgromadzony w żołądku duże ilości gazu nie mogą zostać przesunięte ani do przełyku (odbijanie gazów, wymioty) ani do jelita cienkiego. Dodatkowo wewnątrz żołądka stale produkowane są duże ilości gazów (ponieważ nadal zachodzą w nim procesy trawienne), które jeszcze bardziej rozszerzają i tak już powiększony żołądek.
Powiększający się gwałtownie żołądek napiera na leżącą przednio od niego przeponę oraz na tylne części płuc, utrudniając oddychanie. Na ucisk narażone są także główne naczynia krwionośne, którymi krew powraca z organizmu do serca, co jest główną przyczyną gwałtownego spadku ciśnienia krwi i wstrząsu (zapaści). Dodatkowo skręcenie się żołądka powoduje także zamknięcie naczyń doprowadzających i odprowadzających do niego krew, dlatego po dość krótkim czasie zaczyna się obumieranie niedokrwionej ściany żołądka, a w skrajnych sytuacjach może nawet doprowadzić do jego pęknięcia. Ponieważ śledziona leży bardzo blisko żołądka i jest z nim połączona dość krótkim więzadłem, bardzo często na skutek skrętu żołądka dochodzi także do przemieszczenia a nawet skrętu śledziony, co dodatkowo upośledza krążenie krwi.
Dalsze zmiany tylko pogłębiają istniejący stan - spadek ciśnienia krwi powoduje niedokrwienie (niedotlenienie) wszystkich narządów w jamie brzusznej (jelita, wątroba, nerki) - skutkiem tego jest m.in. ostra niewydolność nerek, uszkodzenie wątroby, pojawienie się we krwi toksyn (które normalnie są neutralizowane) oraz przenikanie do krwi bakterii z przewodu pokarmowego (tzw. sepsa czyli zakażenie krwi). Następnie, na skutek niedotlenienia serca oraz niezwykle silnego bólu, pojawiają się arytmie, które pogłębiają spadek ciśnienia krwi i zapaść. Na koniec dochodzi także do zaburzeń krzepnięcia krwi, na skutek czego we wszystkich mniejszych naczyniach krwionośnych tworzą się małe zatory, które blokują przepływ krwi oraz pojawia się niemożliwe do zatamowania krwawienie. Jeśli nie zostanie rozpoczęte odpowiednie leczenie śmierć psa jest nieunikniona.

Objawy

Większość skrętów żołądka rozwija się w ciągu kilku-kilkunastu minut po posiłku, zwykle w godzinach wieczornych lub popołudniowych
Objawy pojawiają się gwałtownie, a stan zdrowia psa bardzo szybko się pogarsza.
Pierwszymi zauważalnymi objawami są: ślinienie się, niepokój, oblizywanie się, ślinotok. Pies ma odruch wymiotny, jednak nie może nic zwrócić. Następnie pojawia się powiększający się zarys brzucha (szczególnie po stronie lewej, tuż za żebrami), brzuch staje sie wydety i powieksza sie w bardzo szybkim czasie. Widać częste odbijanie się gazów. Pojawiają się trudności z oddychaniem. Bardzo szybko mogą dołączyć się objawy wstrząsu (przyspieszona praca serca, szybki i słaby puls, blade błony śluzowe, słanianie się na nogach), które w przypadku nieudzielenia natychmiastowej pomocy kończą się śmiercią zwierzęcia.

Co robic jesli zaobserwujemy wyzej wymienione objawy?

Ostry skręt żołądka wymaga natychmiastowej interwencji lekarza weterynarii, ponieważ bez tego pies umrze. Im wcześniej zostaną zauważone objawy i podjęte leczenie, tym większe są szanse psa na przeżycie, dlatego po zauważeniu pierwszych symptomów nalezy natychmiast zabrac psa do lekarza.

Zapobieganie
Jako że nie istnieją bardziej znane przyczyny OSŻ, nie ma również metod zapobiegania. Jednak ryzyko jego wystąpienia można ograniczyć poprzez:
• podzielenie jednej dziennej porcji posiłkowej na kilka mniejszych,
• stawianie miski NA ZIEMI, a NIE NA PODWYŻSZENIU,
• zapewnienie spokojnego i niczym nieprzerywanego posiłku,
• zapewnienie przynajmniej 30 minut odpoczynku po posiłku,
• stosowanie pokarmu z puszek lub mieszanie puszek z suchą karmą,
• stosowanie suchych karm dobrej jakości (wysoko przyswajalnych),
• podawanie wody minimum godzinę po posiłku,
• nie dopuszczanie do ŻADNEJ aktywności fizycznej (skakanie, bieganie, tarzanie się, turlanie) psa po posiłku.

Korzystalam z
http://pl.euroanimal.eu/R...MastineuM%22%29
http://www.vetopedia.pl/a...et_zoladka.html

Opracowala:Magda i Rudolf
_________________

Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Czw 24 Wrz, 2015 16:39, w całości zmieniany 3 razy  
 
 
Magda i Rudolf 


Dołączyła: 04 Mar 2005
Posty: 1895
Skąd: Gdansk/Florencja
Wysłany: Pią 03 Lut, 2012 13:28   

Czym jest PADACZKA?
Padaczka jest stanem chorobowym, który przejawia się okresowo powtarzającymi się napadami padaczkowymi. Ich podłożem są nadmierne, gwałtowne i patologiczne wyładowania grup komórek nerwowych. Mogą one przybierać rozmaite formy - od drgawek ogarniających całe ciało po trudne do zauważenia, delikatne drżenia mięśni i zmiany w zachowaniu. Poza nawracającymi napadami zwierzę jest pozornie zdrowe i nie widać żadnych innych objawów schorzenia. Dotyka ona zarówno psów, jak i kotów, jednak u tych ostatnich występuje znacznie rzadziej.

Każdy napad padaczkowy składa się z trzech faz:
FAZA I (zwiastunowa, aura) – trwa od kilku minut do kilku godzin, zwierzę staje się pobudzone, porusza się bez żadnego konkretnego celu, jest niespokojne. Niektóre zwierzęta szukają kontaktu z właścicielem, inne chowają się w ustronne miejsca. W tej fazie można zaobserwować nadmierne ślinienie się oraz oblizywanie. Objawy dotyczące tej fazy są bardzo słabo zauważalne.

FAZA II napad wlasciwy, wyroznia sie 2 rodzaje napadow:
– atak mały (bezdrgawkowy) ma lekki przebieg i trwa bardzo krótko; może objawić się drganiem mięśni twarzy lub kończyn (zwierzę przytomne), zmianą zachowania zwierzaka i nagłymi dziwnymi ruchami (np. łapanie muchy), bądź nagłą utratą świadomości, gdy zwierzę wydaje się być „nieobecne” (zwierzę jest cały czas przytomne), a po krótkiej chwili wraca do normalnego stanu świadomości;
- atak duży (konwulsyjny, drgawkowy) – najczęstszy typ napadu padaczkowego u zwierząt; zwierzę traci przytomność i widoczne są skurcze mięśni całego ciała, często pada na bok i wydaje z siebie różne dźwięki (piski, wycie, miauczenie, szczekanie), nie widzi i nie słyszy właściciela. Podczas takiego ataku może pojawić się ślinotok bądź wymioty, a także drgawki i ruchy kończyn. Trwa on od kilkunastu sekund do kilku minut.

FAZA III (końcowa) – jej przebieg i czas trwania zależy od rodzaju ataku w fazie drugiej. W przypadku ataku małego może przebiegać bezobjawowo.W przypadku ataku dużego(drgawkowego) zwierzę jest zdezorientowane i osłabione, ma kłopoty z poruszaniem się. Pojawia się mimowolne oddawanie moczu i kału. Może ona trwać od kilku godzin do kilku dni i przebiegać dosyć ciężko – długie osłabienie, brak apetytu i pragnienia. Poważne mogą być również powikłania dotyczące układu krążenia bądź układu nerwowego (np. niedowład kończyn). Zaburzenia takie mogą ustąpić po kilku minutach, godzinach, a w skrajnych przypadkach po kilku dniach.

STAN PADACZKOWY
szczególny napad padaczkowy, występują tu przedłużone (powyżej 5-10 minut) bądź powtarzające się co kilka sekund ataki typu dużego. Jest to stan bezpośrednio zagrażający życiu zwierzęcia i konieczna jest natychmiastowa interwencja lekarza weterynarii. Bez niej zwierzę może zginąć.!!

Jak zachować się podczas ataku?
-Przede wszystkim - NIE PANIKUJ
-Choć atak wydaje się trwać wiecznie, przeważnie trwa poniżej 2 minut. Patrz na zegarek, kontrolując czas trwania ataku, obserwuj uważnie psa, tak abyś mógł zdać weterynarzowi dokładną relację, która pomoże w leczeniu. Poza tym panika udziela się psu. Niektóre źródła podają, że spokojna atmosfera powoduje skrócenie okresu zachowania poatakowego.
-Upewnij się, że pies jest bezpieczny, że nie spadnie ze schodów, nie uderzy się o ostry kant mebla, nie zaplącze w przewód elektryczny lub inaczej nie zrani. Ułóż psa na bezpiecznej powierzchni, np. dywanie.. Nie przytrzymuj psa na sile , nic to nie pomoze a moze tylko spowodawac dodatkowe urazy u zwierzecia.
-Podczas ataku nie następuje POŁYKANIE JĘZYKA! Pies z reguły zaciska szczęki, więc jeśli spróbujesz wyciągnąć język na zewnątrz, ty albo język zostaniecie pogryzieni. TRZYMAJ RĘCE Z DALA OD PYSKA PSA..

Co robic po ataku?
Po takim zdarzeniu nalezy weterynarzowi bezzwlocznie dostarczyć informacje na temat przebiegu ataku, samopoczucia zwierzęcia w ciągu ostatnich dni oraz okoliczności poprzedzających atak. Następnie wykonuje się badania, które pozwolą wykluczyć ewentualne choroby. To lekarz ustali przyczyne napadu i ewentualnie zastosuje odpowiednia terapie.

Korzystalam z :
http://sausimayok.com/html/--_epilepsja.html
http://www.vetopedia.pl/article69-1-Padaczka.html


Opracowala Magda i Rudolf
_________________

Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Czw 24 Wrz, 2015 16:40, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
Batus 



Dołączyła: 13 Mar 2008
Posty: 4027
Skąd: Toruń
Wysłany: Sob 04 Lut, 2012 20:01   

PARWOWIROZA

Parwowiroza jest często spotykaną chorobą zakaźną psów. Najczęściej dotyczy zwierząt młodych, ale może też dotyczyć dorosłych i starych nie zaszczepionych psów. Jest wywoływana przez parwowirus (CPV-2), który atakuje m. in. komórki krypt jelitowych, szpiku kostnego, mięśnia sercowego oraz tkankę limfatyczną.

Występowanie i drogi zakażenia:

Najczęściej chorują psy młode (do 6 mies.) oraz starsze (8-12 lat), a także inne, u których wystąpiło przejściowe osłabienie odporności.

Zaobserwowano większą wrażliwość na zakażenie parwowirusem u rottweilerów, dobermanów, pitbullterierów, owczarków niemieckich i labradorów.

Do zakażenia może dojść drogą pokarmową, np. przez zanieczyszczoną kałem karmę lub wodę oraz przez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem lub ozdrowieńcem.

Objawy:

Objawy pojawiają się w 7-14 dni po zakażeniu. Stąd często właściciele szczeniąt kupionych na giełdach lub wystawach z pierwszymi objawami choroby spotykają się kilka dni po zakupie. Pierwszym objawem choroby jest biegunka i/lub wymioty. Biegunka najczęściej zawiera przetrawioną krew, stąd jej charakterystyczny, nieprzyjemny zapach oraz brunatne zabarwienie. Temperatura ciała może być podwyższona (do 41,5oC) lub obniżona. Pies jest obolały, apatyczny i osłabiony, nie interesuje się jedzeniem. W badaniach krwi stwierdza się znaczne obniżenie białych krwinek (tzw. leukopenia). Bardzo groźnym dla życia następstwem biegunki i wymiotów jest odwodnienie, dlatego należy jak najszybciej nawodnić chorego psiaka. W końcowym stadium parwowirozy może wystąpić żółtaczka oraz DIC (zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego).

Możliwa jest również postać sercowa parwowirozy, ostatnio, ze względu na szeroko stosowane szczepienia, rzadziej spotykana.

Rozpoznanie:

Podejrzewać chorobę należy u każdego szczeniaka kupionego w dużych skupiskach zwierząt, szczepionego tuż przed sprzedażą, nie szczepionego lub nie odrobaczonego (u zwierząt zarobaczonych szczepionki nie dają odpowiedniej odporności), u którego wystąpi biegunka lub wymioty.

Jeżeli biegunka zawiera krew, należy chorobę traktować bardzo poważnie i jak najszybciej udać się do lekarza weterynarii! Dla życia zwierzęcia każda godzina zwłoki może być groźna!

W ocenie stanu pacjenta pomagają badania krwi - morfologia oraz badania biochemiczne. Potwierdzeniem rozpoznania są badania serologiczne, wykonywane z surowicy lub z kału chorego zwierzęcia.

Leczenie:

Odpowiednie nawodnienie (w oparciu o objawy i badania krwi) - najlepiej dożylne, u bardzo młodych szczenią może być doszpikowe. Podaje się płyny wieloelektrolitowe (najlepiej płyn Ringera z mleczanami), a w przypadku hipoglikemii również glukozę.
Surowica odpornościowa, leki podnoszące odporność
Całkowita głodówka przez 24-48 godzin! Potem - według zaleceń lekarza. Najczęściej wprowadzamy w małych ilościach gotowe karmy dietetyczne (np. Eukanuba Veterinary Diet Intestinal Puppy lub Royal Canin Intestinal Diet).
Leki przeciwwymiotne (np. metoklopramid) i przeciwbiegunkowe
Antybiotyki - stosowane są osłonowo, ponieważ zniszczona błona śluzowa jelit oraz osłabiona odporność organizmu predysponuja do wtórnych zakażeń bakteryjnych.
Leczenie wspomagające - witaminy, preparaty usprawniające pracę wątroby


Leki, których nie wolno stosować:
Glikokortykosteroidy - osłabiają mechanizmy obronne organizmu. Wyjątkowo można stosować w przypadku wystąpienia wstrząsu.
Leki przeciwkrwotoczne - mogą wywołać zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC)
Leki doustne - przez pierwsze 24-48 godzin oraz gdy występują wymioty

Rokowanie:

Procent przeżywających psów zależy od zjadliwości wirusa, poziomu odporności zwierzęcia oraz od intensywności opieki lekarskiej. Przy intensywnym leczeniu przeżywa nawet do 80-90% psów, jeżeli dołączą się powikłania, śmiertelność może sięgać nawet 100%.

Profilaktyka:

Profilaktyka parwowirozy polega na regularnym stosowaniu szczepień ochronnych.

Szczepienie szczeniąt:
I szczepienie - w wieku 6 tyg.
II szczepienie - w wieku 9 tyg.
III szczepienie - w wieku 12 tyg.
u ras szczególnie wrażliwych zaleca się dodatkowe szczepienie w wieku 15-16 tyg.

Szczepienie psów dorosłych:
Szczepienia przypominające wykonuje się co roku
U suk hodowlanych - dodatkowe szczepienie 2 tyg. przed kryciem (zwiększona ilość przeciwciał przekazywana szczeniętom)

UWAGA!!! Psy, które przechorowały parwowirozę należy izolować od od innych, zdrowych psów przez co najmniej 1 tydzień od całkowitego wyleczenia



Korzystałam z opisu choroby lek. wet. Maja Ingarden
Opracowała jabluszko520.
_________________
Luiza
Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Czw 24 Wrz, 2015 16:40, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
 
lora 



Dołączyła: 21 Paź 2008
Posty: 488
Skąd: Mińsk Mazowiecki
Wysłany: Nie 05 Lut, 2012 22:51   

CHOROBY UKŁADU POKARMOWEGO U PSÓW

Choroby przewodu pokarmowego to wszelkie zaburzenia, które powodują upośledzenia trawienia, wchłaniania lub przechodzenia pokarmu przez żołądek lub jelita.
Właściwe trawienie i wchłanianie jest niezbędne do prawidłowego rozwoju i naprawy tkanek zwierzęcia oraz do uzyskiwania energii niezbędnej do życia. W czasie przechodzenia pokarmu przez żołądek i jelita soki trawienne rozkładają złożone składniki pokarmu na substancje proste, które będą mogły przechodzić przez ścianę jelita- proces ten nosi nazwę trawienia. Wszystko, co pozostanie po wchłonięciu tych substancji, jest przesuwane do jelita grubego, gdzie zwrotnie wchłaniana jest pozostała woda i formowany kał.

Czynniki, które mogą wpływać na prawdopodobieństwo rozwinięcia się u psa choroby przewodu pokarmowego:

WIEK-zapalenie jelita grubego występuje częściej u psów poniżej 5 roku życia, zaś zaparcia występują częściej u psów starszych

RASA-pewne rasy psów takie jak dogi, owczarki niemieckie, golden retrievery i owczarki collie są bardziej predysponowane do pewnych chorób przewodu pokarmowego

ZACHOWANIE-u psów, które mają możliwość zjadania padliny, znacznie częściej występują zaburzenia przewodu pokarmowego, co spowodowane jest zjadaniem zanieczyszczonego lub rozkładającego się pokarmu

POKARM-przyczyną zaburzeń przewodu pokarmowego może być pokarm złej jakości, nietolerancja pokarmowa, pokarm o wysokiej zawartości tłuszczu, nagłe zmiany podawanego pokarmu lub jego nadmierna ilość

Jeżeli zauważysz jeden z poniższych objawów koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii, ponieważ zaburzenia przewodu pokarmowego powinny być leczone jak najwcześniej.
- wymioty
- biegunka (duża objętość kału, kolor szary lub żółtawy, obecność tłuszczu, defekacja parę razy dziennie)
- krew lub śluz w kale
- ból i wysiłek przy oddawaniu kału

inne mniej specyficzne objawy:

- spadek masy ciała/niedożywienie mimo ogromnego apatytu
- nienormalnie duży lub mały apetyt
- napięty lub bolesny przy dotyku brzuch
- osowiałość
- słaba kondycja skóry i okrywy włosowej i zahamowany wzrost młodych zwierząt spowodowane zaburzeniami wchłaniania
-koprofagia (zjadanie kału)

Dla lekarza weterynarii w większości przypadków objawy kliniczne mogą być wystarczające do postawienia rozpoznania. Przy niektórych schorzeniach konieczne może okazać się jednak badanie krwi i kału, a nawet bardziej złożone procedury takie jak badanie rentgenowskie, endoskopowe lub wykonanie laparotomii diagnostycznej. Jeżeli Twój lekarz weterynarii podejrzewa reakcje niepożądane na pokarm, wskazane może być wprowadzenie specjalnej diety eliminacyjnej.

Do najbardziej typowych schorzeń zaliczamy:

--niewydolność zewnątrzwydzielniczą trzustki,

-- zespół złego wchłaniania-najczęściej występuje przy stanie zapalnym jelita cienkiego, kiedy zmniejszone jest wchłanianie składników pokarmowych.

-- ostre zapalenie żołądka i jelit - jest to uogólniony stan zapalny przewodu pokarmowego, często wywoływany spożyciem przez zwierzę zepsutego pokarmu lub trującej substancji. Charakteryzuje się nagłym wystąpieniem wymiotów i biegunki

--syndrom jelita drażliwego,

-- zapalenie jelita grubego - powoduje wzrost częstości i bolesność przy oddawaniu kału oraz biegunkę, często z obecnością krwi i śluzu w kale.

CHARAKTERYSTYKA CHORÓB PRZEWLEKŁYCH

NIEWYDOLNOŚĆ ZEWNĄTRZWDZIELNICZA TRZUSTKI

Schorzenie to polega na zaburzeniu produkcji i wydzielaniu enzymów trzustkowych, niezbędnych do prawidłowego procesu trawienia (szczególnie tłuszczy).W przypadku niewydolności zewnątrzwydzielniczej trzustki należy stale uzupełniać niedobór enzymów. Ponadto w większości przypadków zwierzę wymaga stosowania odpowiedniej diety do końca życia (niskotłuszczowa, bogata w białka karma zawierająca wysoko strawne węglowodany) i każde przerwanie podawania leków może prowadzić do nawrotu objawów.

Rozpoznanie:
-objawy kliniczne - biegunka i spadek masy ciała
-standardowe badania krwi, moczu i badania radiologiczne zazwyczaj nie wykazują odstępstw od normy.
-badanie kału na strawność - specjalistyczne barwienia umożliwiają wykazanie w kale obecności niestrawionych tłuszczów i włókna.
-TLI (trypsin-like immunoassay) - jest to najskuteczniejsza metoda diagnozowania zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki! Metoda jest bardzo czuła i specyficzna dla tej choroby. Przy jej pomocy wykonuje się pomiar trypsynogenu i trypsyny w surowicy krwi - wyniki poniżej 2,5 µg/l u psów i poniżej 8 µg/l u kotów są potwierdzeniem zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki.

UWAGA!!! Badanie poziomu amylazy i lipazy w surowicy krwi nie jest pomocne przy diagnozowaniu zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki!

Leczenie:
-podstawą leczenia jest doustne podawanie preparatów zawierających enzymy trzustkowe - mogą to być tabletki, proszek lub nawet surowe, podrobione trzustki bydlęce lub wieprzowe.
-dieta - stosować należy karmę wysokostrawną, ubogą we włókno, niskotłuszczową. Chore zwierzę należy karmić 3 razy dziennie. Konieczny jest dodatek witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (wit. A, D, E i K) oraz witaminy B12.

Taka kombinacja zapewnia poprawę trawienia i wchłaniania składników pokarmowych, co wpływa na polepszenie ogólnego stan zdrowia i utrzymanie właściwej masy ciała pacjenta.


ZESPÓŁ JELITA DRAŻLIWEGO

Samoistny (idiopatyczny) stan zapalny jelit - IBD (inflammatory bowel disease) to termin używany do opisywania zróżnicowanej grupy zaburzeń jelitowych. IBD to stan zapalny jelit lub ich części, grubego lub cienkiego.
Do najważniejszych typów IBD należą:
- limfoplazmocytarne zapalenie jelit, jest to najbardziej rozpowszechniona forma IBD, obserwuje się nacieki na jelitach – limfocyty i plazmocyty,
- eozynofilowe zapalenie jelit, druga najbardziej rozpowszechniona forma - nacieki eozynofilowe, robi większe spustoszenia w organizmie niż limfoplazmocytarne zapalenie,

Przyczyny:
Bezpośrednia przyczyna IBD nie jest znana. Czynniki, które sprzyjają IBD to:
- infekcje,
- zaburzenia w układzie immunologicznym,
- odżywianie,
- genetyka.

Objawy:
- najczęściej występują wymioty i biegunka (przy chorej okrężnicy częściej obserwuje się biegunkę, natomiast wymioty wskazują, że chory jest również żołądek). Objawy te nasilają się bądź całkowicie ustępują w nieregularnych odstępach czasu. Przy większym natężeniu pies traci na wadze, ma depresję, często ma gorączkę i niechętnie je.
- krew w stolcu, luźne stolce, często śluz, smolisty stolec,
- ból brzucha,
- odbijanie,
- cuchnący oddech,
- wzmożone pragnienie,
- burczenie w żołądku.
Niekiedy jedynym objawem jest krew w stolcu i/lub utrata masy ciała

Diagnoza:
IBD jest chorobą chroniczną, praktycznie nieuleczalną a jedynie zaleczaną.
W celu rozpoznania należy wykonać:
- biopsję
- morfologię,
- posiew kału.
Należy wykluczyć zakażenia bakteryjne, pasożytnicze i wirusowe, a także inne choroby, np. nadczynność tarczycy, choroby wątroby czy FeLV.
Na jelitach widoczne są nacieki (zależą od rodzaju IBD).
Na chorobę mogą wskazywać podwyższone enzymy wątrobowe i amylaza, nieprawidłowy poziom potasu, poziom granulocytów kwasochłonnych (eozynofile), anemia.

Leczenie:
- długotrwała dieta i bezwzględny zakaz spożywania innych pokarmów poza wyznaczoną karmą (najczęściej jest to karma hypoalergiczna)
- leki, a w stanach nasilenia choroby - sterydy.

Istotne informacje:
- IBD występuje najczęściej u psów pomiędzy 5 a 12 rokiem życia,
- jest chorobą nieuleczalną, zaleczona nie wyklucza długiego życia psa,
- najczęstszym sterydem podawanym przy IBD jest prednisolon,
- leczenie należy wspomagać preparatami zwiększającymi odporność organizmu,
- nie należy zbyt szybko zaprzestać leczenia (jest to najczęściej spotykany błąd w kuracji)



ALERGIA POKARMOWA

Alergia pokarmowa spowodowana jest nieprawidłową reakcją układu odpornościowego na niektóre składniki pożywienia. Pewien odsetek zwierząt zdradza charakterystyczne objawy alergii pokarmowej, jednak u wielu z nich objawy te mogą oznaczać jedynie zwykłą nietolerancję na pokarm. Alergia występuje wtedy, gdy udaje się stwierdzić przy pomocy badań klinicznych alergiczne tło reakcji występujących po zjedzeniu określonych pokarmów. Ryzyko alergii zwiększa się, gdy u zwierzęcia występuje atopia oraz niewydolność trzustki. Alergia pokarmowa jest poważnym schorzeniem, a nie leczona może doprowadzić do niebezpiecznych chorób związanych z nadmierną aktywnością układu odpornościowego.

Typowymi objawami alergii pokarmowej są:
-zaczerwienienie i świąd skóry. Zmiany możemy najczęściej zaobserwować na łapach, między palcami, w pachwinach, pachach i małżowinach usznych w postaci strupków, stanów zapalnych, swędzenia, pokrzywki, łysienie zwierzęcia. Symptomy mogą jednak występować również na skórze głowy, szyi i brzucha.
- biegunka
- wymioty
Rozpoznawanie alergii pokarmowej nie jest łatwe. Obecnie nie istnieją żadne testy, które mogłyby potwierdzić podejrzenie alergii pokarmowej.

Diagnoza i leczenie
Rozpoznanie alergii pokarmowej stawia się wówczas, gdy wykluczone zostaną inne przyczyny występujących u zwierzęcia objawów (np. pchły, inne pasożyty itp.). Leczenie polega na wyeliminowaniu z diety alergenów przy pomocy zastosowania tak zwanej diety eliminacyjnej. Czym charakteryzuje się taka dieta? Jest to podawanie zwierzęciu białek, których dotychczas nie spożywało, ustalenie, które składniki pokarmu powodują reakcje alergiczne oraz wykluczenie pokarmów, które działają uczulająco na organizm zwierzęcia. Dieta eliminacyjna powinna trwać przynajmniej 6 tygodni (najlepiej, gdy trwa jednak dłużej, nawet do 12 tygodni). Jeśli w tym czasie nie widać poprawy, należy szukać innych przyczyn występujących dolegliwości. Do diety eliminacyjnej używamy mięs, z którymi zwierzę nie miało do tej pory styczności (konina, jagnięcia, mięso kaczki, białe ryby). Możemy użyć też mięsa kurzego (jest wysoko strawne, a więc powinno słabo uczulać), jednak część zwierząt zdradza objawy alergii po spożyciu tego rodzaju mięsa. Zamiast naturalnych pokarmów, możemy stosować specjalistyczne karmy weterynaryjne. Na rynku dostępne są karmy hipoalergiczne, które zawierają wyselekcjonowane białka lub hydrolizaty białkowe. Są one niestety dość drogie i zdarza się, że zwierzęta niezbyt chętnie je zjadają, jednak najczęściej skutecznie pomagają przy problemie z alergią pokarmową. Pamiętać należy, że przy stosowaniu diety eliminacyjnej ważne jest, aby zwierzę nie miało dostępu do innych źródeł pożywienia (np. jedzenia znajdowanego poza domem, miski drugiego zwierzęcia, przysmaków, witamin itp.).
W przypadku bardzo uciążliwego świądu, aby ulżyć zwierzęciu można zaaplikować na skórę preparat przeciwświądowy (np. typu spot-on). Pamiętajmy, aby tego rodzaju preparaty stosować wyłącznie po konsultacji z lekarzem weterynarii

Pokarmy i składniki pokarmów wywołujące alergię
Do najbardziej uczulających pokarmów należą: pokarmy mięsne zwłaszcza wołowina, wątroba wieprzowa, suche kiełbasy, podroby, sery żółte, mleko, czekolada. Zawarte w karmach składniki odpowiedzialne za reakcje alergiczne to najczęściej gluten pszeniczny, laktoza, niektóre białka. Karmy stosowane w dietach eliminacyjnych nie zawierają tych składników, a w ich skład wchodzą zazwyczaj białka i węglowodany pochodzące z pokarmów słabo uczulających (kaczka, białe ryby, ryż, tapioka). Charakterystyczna jest wysoka strawność takich karm, dzięki czemu niezwykle rzadko powodują one ryzyko alergii.

Korzystałam z:
http://www.psy24.pl/1922-...tki-u-psow.html
http://artykuly.zoolandia...go,0,1,182.html
http://www.magwet.pl/inde...u=11&article=13
http://www.peteducation.com/

Opracowała:lora
_________________
Kochaj basseta swego, jak siebie samego.
 
 
jabluszko520 



Dołączyła: 28 Lis 2011
Posty: 5520
Skąd: stąd
Wysłany: Pon 27 Lut, 2012 15:07   ZAPALENIE USZU U PSÓW

ZAPALENIE USZU U PSÓW

Dlaczego psy chorują na zapalenie uszu?

Kanał słuchowy psa zasadniczo różni się od ucha ludzkiego – u człowieka występuje prosty poziomy przewód, u psów biegnie on pionowo w dół,
a następnie zakręca pod ostrym kątem.
Dodatkowo u psów mamy często do czynienia z wiszącą luźno małżowiną, która przysłania wejście do kanału słuchowego.
Skutkiem tego jest ciepłe i wilgotne środowisko, które sprzyja namnażaniu różnych mikroorganizmów.
Budowa ucha oraz skłonności psów do myszkowania sprzyjają przedostawaniu się ciał obcych, najczęściej kłosów zbóż i traw,
oraz zakażeniom pasożytniczym (np. świerzbowiec uszny). Kąpiele w rzekach i stawach mogą być przyczyną zakażeń bakteryjnych i grzybiczych.
Bardzo częstą przyczyną stanów zapalnych uszu jest alergia – pies drapiąc się podrażnia lub nawet kaleczy skórę,
w której wtórnie namnażają się bakterie i grzyby.

Niektóre rasy są szczególnie predysponowane do występowania chorób uszu.
Należą do nich m.in. cocker spaniele, pudle, bernardyny, nowofunlandy, bobtaile, stosunkowo często chorują dobermany, sznaucery i owczarki niemieckie.



Objawy:

Najczęściej występującym objawem jest świąd uszu – pies drapie się i trzepie głową,
w skrajnych przypadkach może uderzać małżowinami o otaczające przedmioty, co prowadzi do powstawania dużych krwiaków.
Możliwa jest silna bolesność przy próbie dotknięcia okolic uszu.
Najczęściej w kanałach słuchowych stwierdza się dużą ilość wydzieliny – może to być ciemnobrązowa maź o zapachu starych skarpet lub żółta/zielonkawa,
cuchnąca ropa. Czasami jedynym objawem jest świąd i nieznaczne zaczerwienienie kanału słuchowego.

Przy alergii chorobie uszu może towarzyszyć zapalenie spojówek, lizanie łap i zmiany skórne.




Rozpoznanie:

W każdym przypadku zapalenia uszu należy udać się do lekarza weterynarii – stosowanie leków na własną rękę,
bez odpowiedniej diagnostyki może prowadzić nawet do całkowitej utraty słuchu!

Podstawą rozpoznania jest oglądanie kanału słuchowego oraz badania dodatkowe. Kanał słuchowy ogląda się przy pomocy specjalnego przyrządu – otoskopu,
a następnie należy pobrać wydzielinę do badań dodatkowych – badania mikroskopowego (pasożyty),
cytologicznego (wstępne określenie przyczyny – bakterie, grzyby, komórki zapalne) oraz bakteriologicznego (określenie rodzaju występujących bakterii
oraz ustalenie skutecznego antybiotyku). W razie potrzeby można wykonać zdjęcia RTG czaszki lub inne badania.




Postępowanie:

Postępowanie przy zapaleniu uszu zależy od przyczyny. Jeżeli w kanale słuchowym znajduje się ciało obce, należy je usunąć.
W przypadku świerzbowca usznego należy zastosować leki przeciwpasożytnicze (leczenie miejscowe i ogólne),
jeżeli stwierdzone zostaną bakterie lub grzyby - można stosować miejscowo preparaty jednoskładnikowe lub częściej wieloskładnikowe,
działające przeciwbakteryjnie/przeciwgrzybiczo oraz przeciwzapalnie.
Preparaty miejscowe mają najczęściej postać kropli lub zawiesiny i należy je stosować w zależności od składu i zaleceń lekarza 1-4 razy dziennie
przez minimum 7 dni, a czasem nawet do kilku tygodni. Czasem leczenie miejscowe nie wystarczy
i trzeba dodatkowo podawać antybiotyki i/lub leki przeciwzapalne ogólnie (w zastrzykach lub tabletkach).

W przypadku zapalenia uszu bardzo ważne jest utrzymanie odpowiedniej higieny ucha – najskuteczniejszy jest „flushing”,
czyli przepłukiwanie kanału słuchowego letnią wodą z dodatkiem środka antyseptycznego, w warunkach domowych wystarcza regularne czyszczenie uszu
w celu usunięcia zalegającej wydzieliny i resztek leków.

Jeżeli przyczyną jest alergia, często zalecana jest dieta hipoalergiczna oraz leki odczulające – przeciwhistaminowe lub sterydowe.




Jak zapobiegać zapaleniom uszu i jak je pielęgnować?

Podstawą jest regularna kontrola uszu – właściciele w czasie codziennych pieszczot powinni zaglądać do uszu aby wyłapać wczesne objawy choroby.
Należy pamiętać, że wczesne wprowadzenie leczenia znacznie skraca chorobę. Im dłużej trwa choroba, tym dłużej trwa leczenie.
Regularne czyszczenie uszu. Można to robić w lecznicy, przy pomocy specjalnych urządzeń do przepłukiwania uszu (Auri-Flusch),
lub w domu, używając do czyszczenia specjalnych patyczków oraz preparatów do czyszczenia uszu (np. Otex, Oticlar, płyn do uszu Dr Seidla).
Po każdej kąpieli należy wysuszyć kanały słuchowe suchą watką lub gazą
Nie wolno pozwalać psu na wystawianie głowy przez okno w czasie jazdy samochodem.
W przypadku alergii – należy leczyć chorobę podstawową oraz stosować dietę hipoalergiczną.
W przypadku kontaktu ze zwierzętami chorującymi na świerzba – profilaktyczne stosowanie długo działających preparatów
(preparat w „kropelce” działający przeciw pasożytom wewnętrznym i zewnętrznym - Stronghold).
Odpowiednia dieta także wpływa korzystnie na stan immunologiczny.
Komponenty bogate w witaminę C pomogą wzmocnić naturalne bariery dla patogenów.


Absolutnie nie wolno stosować profilaktycznie leków stosowanych w leczeniu uszu (najczęściej zawierają one antybiotyki, których nieodpowiednie stosowanie może prowadzić do wystąpienia oporności wśród bakterii).






opracowała jabluszko520 na podstawie opisu choroby lek. wet. Maja Ingarden



przewlekłe zapalenie ucha u psa - zdjęcie
_________________
Nie kupuj, adoptuj.
http://forum.bassety.net/viewtopic.php?t=5027
Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Pią 22 Lip, 2016 21:07, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
jabluszko520 



Dołączyła: 28 Lis 2011
Posty: 5520
Skąd: stąd
Wysłany: Pon 27 Lut, 2012 15:09   CHOROBY OCZU PSA

CHOROBY OCZU

Kiedy pies łzawi lub zamiast tego pojawia się dziwna wydzielina, pociera łapami oczy, ociera głową o meble,
lub mruży oczy, powinniśmy udać się z nim do „psiego okulisty”-
czyli do lekarza weterynarii. Nasz pupil może mieć bowiem bardzo poważny i niemal ludzki, problem ze wzrokiem.

Choroby oczu u psów mogą mieć różne podłoże.
Mogą to być choroby genetyczne, efekt urazów doznanych przez psa, błędy anatomiczne w budowie oka lub schorzenia związane z wiekiem psa.


Entropium
Jest dziedziczą wadą powieki. Problem dotyczyć może zarówno dolnej jak i górnej powieki, a nawet obu powiek jednocześnie.
Brzeg powieki zawija się w stronę gałki ocznej i sierść psa po prostu wchodzi do jego oka, a włosy na powiekach drażnią rogówkę.
Prowadzi to do zapalenia spojówek (zaczerwienione, łzawiące oko).

Nieleczone schorzenie prowadzi do uszkodzenia rogówki, który może powodować dalsze zmiany w głębszej strukturze oka,
a w konsekwencji może prowadzić do utraty wzroku przez psa.
Na ogół wadę tę stwierdza się u młodych psów( 6-12 miesięcy).
Stwierdzona w młodym wieku wada, potrafi zaniknąć lub jeśli jest zdiagnozowana poniżej 1 roku psa,
można wyleczyć ja poprzez podawanie antybiotyku i kropli.

W przypadku gdy wada jest już zaawansowana, wykonuje się zabieg lekkiego odciągnięcia powieki od oka.
Korekcję powieki można wykonać dopiero gdy głowa psa przestaje rosnąć, czyli po ukończeniu przez niego 1 roku życia.
Entropia najczęściej pojawia się u rasy shar -pei, ale także bokserów, rottweilerów, bernardynów i dogów.


Ektropium
Schorzenie to polega z kolei na wywinięciu się powieki na zewnątrz oka.
Przez nie chronione powieką oko dostają się do niego bakterie i zanieczyszczenia.
Problem z powieką powoduje też, że oko nie jest odpowiednio nawilżane, co powoduje infekcje, a to z kolei wpływać może na jakość widzenia.
Skutkiem jest światłowstręt i kurczowe zamykanie powiek. Może to doprowadzić do stanu zapalnego spojówki i rogówki.
Podobnie jak w przypadku entropii, stosuje się zarówno leki działające miejscowo lub korekcję powieki.




Postępujący zanik siatkówki (PRA)
Jest dziedzicznym zwyrodnieniem siatkówki.
PRA definiuje szereg wrodzonych wad siatkówki. Schorzenie to polega na degeneracji fotoreceptorów znajdujących się w siatkówce oka
(zamienia ona dochodzące z zewnątrz bodźce świetlne na impulsy mózgowe, docierające do mózgu za pomocą nerwu wzrokowego).
Siatkówka składa się z dwóch warstw pigmentowanego nabłonka i części nerwowej, przy czym nabłonek jest odpowiedzialny za zaopatrywanie
w substancje odżywcze oraz usuwanie obumarłych tkanek.

Zwyrodnienie to prowadzi do pogorszenia wzroku. Zanik widzenia u psa jest stopniowy i trwa latami.
Pies traci możliwość widzenia centralnego, pozostaje mu tylko widzenie peryferyjne, może więc nie zauważać przedmiotów stojących nieruchomo,
natomiast nie ma problemu z zarejestrowaniem ruchu.
Niestety jest to schorzenie nieuleczalne.


Zapalenie błony naczyniowej
Przyczyny tego schorzenia dzielimy na infekcyjne i nie infekcyjne. Do infekcyjnych zaliczymy: choroby wirusowe, bakteryjne, grzybicze,
pierwotniakowe i riketsje. Do nie infekcyjnych zaś: pasożyty, urazy, choroby immunologiczne i nowotwory.
Zapalenie to spowodowane może także być czynnikiem zewnątrzpochodnym, jak choćby uraz, czy mikroorganizmami z zewnątrz.

Objawami są: ból, zaczerwienienie, światłowstręt, ciśnienie wewnątrzoczne.
W postępowaniu diagnostycznym zaleca się wykonanie badań podstawowych (morfologia krwi ze wzorem odsetkowym, OB, profil biochemiczny,
badania serologiczne, itp.) W ocenie pewnych typów zapalenia zalecane jest wykonanie ultrasonografii, radiografii i badania ciała szklistego.

Celem leczenia zapalenia błony naczyniowej jest zapobieganie powikłaniom zagrażającym widzeniu,
zmniejszenie dolegliwości i jeśli to możliwe choroby będącej przyczyną owego zapalenia.



Jaskra
Jest to choroba oka, w której liczy się szybkość diagnozy i natychmiastowego leczenia, ponieważ grozi ona utratą wzroku.
Ze względu na genezę, wyróżniamy dwa rodzaje jaskry pierwotną i wtórną. Do jaskry pierwotnej dochodzi przy wrodzonej dysplazji
(zaburzenie rozwojowe) struktury kąta tęczówkowo- rogówkowego,
tzw. goniodysgenezie. Do jaskry wtórnej dochodzi najczęściej w wyniku zmian anatomicznych, powstałych w gałce ocznej po przebyciu jaskry pierwotnej.

Objawami są: ból(łzawienie, kurcz powiek), obrzęk rogówki, rozszerzenie źrenicy, utrata zdolności widzenia.
W przypadku podejrzenia jaskry lekarz weterynarii wykonuje zazwyczaj pełne badania okulistyczne oraz dokonuje pomiaru ciśnienia śródocznego.
W przypadku jaskry stosuje się zarówno leczenie farmakologiczne jak i techniki operacyjne.





Zaćma
Zaćma jest dziedziczną chorobą soczewki oka prowadzącą najczęściej do utraty wzroku.
Jej przyczyny mogą być wrodzone lub nabyte. Oznacza ona zmętnienie soczewki, które powoduje, że jest ona częściowo
lub całkowicie nieprzezierna i nie przepuszcza promieni świetlnych w głąb gałki ocznej.
Najczęściej związane są one z nieprawidłowościami w przemianie materii, urazami lub wiekiem psa.
Niestety zaćma ma charakter rozwojowy tj. nie cofa się. Jedną z metod w leczeniu jest zabieg usunięcia zmętniałej soczewki.


jabluszko520 ,źródło: http://www.vetopedia.pl/a...y_oczu_psa.html
_________________
Nie kupuj, adoptuj.
http://forum.bassety.net/viewtopic.php?t=5027
Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Pią 22 Lip, 2016 21:06, w całości zmieniany 2 razy  
 
 
jabluszko520 



Dołączyła: 28 Lis 2011
Posty: 5520
Skąd: stąd
Wysłany: Pon 27 Lut, 2012 15:26   Ropomacicze

ROPOMACICZE jest to schorzenie stosunkowo częste,sprawiające duży kłopot opiekunowi i bardzo niebezpieczne dla życia zwierzęcia.

Polega na nagromadzeniu się ropy we wnętrzu macicy. Toksyny ropne wchłaniają się do układu krwionośnego i powodują zatrucie całego organizmu,a w szczególności uszkodzenie nerek, wątroby i serca.

Choroba powoduje tak poważne zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu,że w końcu doprowadzić może do śmierci zwierzęcia.

Wystąpieniu ropomacicza sprzyjają:
·fizjologicznie niezbyt korzystny cykl rozrodczy suki (u kotek ropomacicze występuje znacznie rzadziej),
·zbyt długotrwałe stosowanie środków antykoncepcyjnych lub zastosowanie ich w czasie trwania cieczki,
·zastosowanie środka wczesnoporonnego,
·ciężkie porody,
·starszy wiek zwierzęcia.

Objawy zauważalne dla opiekuna zwierzęcia występują po około 2 miesiącach od zakończenia cieczki, są to:
·wzrost pragnienia i nadmierne wydalanie moczu (związane z już stniejącym zapaleniem nerek),
·osowiałość i ogólne osłabienie,
·zmniejszenie lub brak apetytu,
·wypływ wydzieliny (zwykle gęstej, koloru kremowego, czasem cuchnącej) z dróg rodnych, choć może ona niekiedy nie występować,
·czasem wymioty,
·niekiedy powiększenie brzucha.

ŻYCIE SUKI MOŻE URATOWAĆ TYLKO USUNIĘCIE MACICY I JAJNIKÓW !

Przy bardzo złym stanie suki leki mogą złagodzić schorzenie i operację można odłożyć do czasu poprawy stanu zdrowia, ale nie wolno z niej zrezygnować, gdyż choroba nasili się ponownie po odstawieniu leków.

Po operacji zwykle zwierzę szybko wraca do formy i nie obserwuje się niekorzystnych następstw w późniejszym okresie życia.



opracowała jabluszko520 na podstawie:http://ortowetrybinski.republika.pl/sub/ropomacicze.html
_________________
Nie kupuj, adoptuj.
http://forum.bassety.net/viewtopic.php?t=5027
 
 
jabluszko520 



Dołączyła: 28 Lis 2011
Posty: 5520
Skąd: stąd
Wysłany: Pon 27 Sie, 2012 17:11   ZESPół KOńSKIEGO OGONA

Czym jest ZESPół KOńSKIEGO OGONA u psów?

Zespół końskiego ogona jest chorobą spowodowaną uciskiem na nerwy rdzeniowe. Czasami o chorobie mówi się „zwyrodnienie kręgosłupa owczarków niemieckich”, gdyż najczęściej spotykana jest właśnie u psów tej rasy. Oprócz nich, w grupie ryzyka znajdują się także psy dużych ras, np. dog niemiecki, bokser, rottweiler.
Przyczyny

Przyczyną choroby jest zwężenie kanału rdzeniowego między ostatnim kręgiem lędźwiowym a kością krzyżową. Powoduje to ucisk na nerwy rdzeniowe, które prowadzi zapalenia, niedokrwienia i w końcu trwałego uszkodzenia włókien nerwowych.

Najczęstsze choroby, prowadzące do zwężenia kanału rdzeniowego:
– bakteryjne zapalenie kręgów,
– dyskopatia,
– nowotwory kręgosłupa,
– zmiany zwyrodnieniowe kręgów lędźwiowych i kości krzyżowej,
– urazy (złamania, zwichnięcia),
– wrodzone wady kręgosłupa.


Objawy

Objawy pojawiają się u psów pomiędzy 3 a 7 rokiem życia. Wyjątkiem są psy z wrodzonymi wadami budowy kręgosłupa, gdyż u nich pierwsze objawy mogą wystąpić już w 8-10 miesiącu życia.

Schorzenie to jest chorobą postępującą, z upływem czasu nacisk na nerwy zwiększa się, co jest przyczyną coraz to większych uszkodzeń. Objawy choroby pojawiają się bardzo powoli, z miesiąca na miesiąc pogarszając się. U niektórych psów występują wszystkie objawy naraz, u innych – tylko część, bądź nawet tylko 1 symptom choroby.

Główne objawy zespołu końskiego ogona:

– ból w okolicy lędźwiowej,
– ból jednej lub obu tylnych kończyn,
– ból podczas podnoszenia ogona powyżej zadu,
– ból podczas wysiłku (np. skok, wstawanie),
– piszczenie, skomlenie lub wycie spowodowane bólem,
– osłabienie tylnych kończyn,
– problemy ze wstawaniem,
– problemy z chodzeniem (plątanie się nóg),
– kulawizna jednej lub obu tylnych kończyn (czasem okresowa),
– w zaawansowanym stanie: zanik mięśni, problemy z oddawaniem moczu i kału,
– całkowite porażenie (niedowład) kończyn.


Diagnozowanie

Ciężko jest zdiagnozować zespół końskiego ogona, gdyż objawy mogą występować również przy innych chorobach. Aby to zrobić, należy przeprowadzić ogólne badanie kliniczne, badanie ortopedyczne i neurologiczne. To ostatnie daje możliwość całkowitego potwierdzenia zespołu końskiego ogona. Następnie, wykonuje się zdjęcie RTG oraz rezonans magnetyczny, który ukazuje dokładny wygląd rdzenia kręgowego.
Leczenie

W przypadku zespołu końskiego ogona leczenie można przeprowadzić w dwojaki sposób: nieoperacyjnie (zachowawczo) lub operacyjnie. Wybór metody zależy od objawów choroby i stopnia jej zaawansowania.

Leczenie nieoperacyjne (zachowawcze)
– stosuje się je w przypadku, gdy choroba przebiega dosyć łagodnie i nie ma poważnych zaburzeń neurologicznych. Polega ono na podawaniu zwierzęciu leków przeciwbólowych i ścisłym ograniczeniu ruchu (na okres 4-6 tygodni spacery ograniczone do minimum). U psów, u których wystąpiło zapalenie kręgów, podaje się dodatkowo przez długi czas (6-8 tygodni) antybiotyki. Lekarze zalecają również wykonywanie specjalnych ćwiczeń, które wspomagają mięśnie tylnych kończyn.

Leczenie operacyjne – stosuje się je u psów, u których: choroba trwa kilka miesięcy, wystąpiły poważne zaburzenia neurologiczne, leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatów bądź są ono krótkotrwałe, stan zdrowia szybko się pogarsza i pojawiają się kolejne, coraz bardziej poważne objawy. Zabieg polega na poszerzeniu kanału rdzeniowego i usunięciu ucisku na nerwy. Chirurg usuwa operacyjnie fragmenty kręgów i ewentualnie zmienione dyski. Najlepsze rezultaty uzyskuje się u psów z krótką historią choroby, gorsze – u tych z długą, jednak i u jednych i u drugich zabieg przynosi ulgę od bólu i całkowicie likwiduje nacisk na nerwy. W okresie rekonwalescencji stosuje się silne środki przeciwbólowe i rygorystycznie ogranicza aktywność ruchową psa na okres 6 tygodni.



źródło: www.vetopedia.pl

jabluszko520
_________________
Nie kupuj, adoptuj.
http://forum.bassety.net/viewtopic.php?t=5027
Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Pią 22 Lip, 2016 21:07, w całości zmieniany 2 razy  
 
 
Miła od Gucia 
Admin merytoryczny



Pomogła: 11 razy
Dołączyła: 03 Mar 2005
Posty: 21589
Skąd: Gorzów
Wysłany: Wto 12 Mar, 2013 07:43   

_________________
694 409 059
nasze.bassety@onet.pl
 
 
 
Miła od Gucia 
Admin merytoryczny



Pomogła: 11 razy
Dołączyła: 03 Mar 2005
Posty: 21589
Skąd: Gorzów
Wysłany: Sro 10 Kwi, 2013 10:38   

TRANSPORT RANNEGO ZWIERZĘCIA

_________________
694 409 059
nasze.bassety@onet.pl
 
 
 
Miła od Gucia 
Admin merytoryczny



Pomogła: 11 razy
Dołączyła: 03 Mar 2005
Posty: 21589
Skąd: Gorzów
Wysłany: Sro 10 Kwi, 2013 10:39   

JAK UNIERUCHOMIĆ ZŁAMANIE

_________________
694 409 059
nasze.bassety@onet.pl
 
 
 
Miła od Gucia 
Admin merytoryczny



Pomogła: 11 razy
Dołączyła: 03 Mar 2005
Posty: 21589
Skąd: Gorzów
Wysłany: Nie 31 Maj, 2015 09:13   

Kochani, odświeżam
tu w pierwszym poście jest opis skrętu żołądka
proszę Was, poczytajcie
poczytajcie nasze opisy, z naszych doświadczeń ze skrętu żołądka
ja uratowałam Gucia między innymi dlatego, że czytałam na forum
pamiętam opis Aleksandra, jak on opisał przebieg skrętu swego basseta
tak mi to utkwiło
już znałam objawy, wiedziałam co robić.
W dziale ambulatorium znajdźcie tematy dodatkowo "Skręt ....."
tyle jest o naszych biednych bassetach, które uratowaliśmy
teraz Leniuszek, wprawdzie nie skręt, ale było blisko
dzięki obserwacji trafił szybko do lekarza
Snoopy od Moniki, i wiele tu takich
poczytajcie
uczulam Was, proszę
pis który nie otrzyma pomocy na czas przy skręcie, umiera w boleściach, strasznych boleściach
ja to przeżyłam, i nie życzę nikomu
ale wniosek sam się nasuwa, bassety ma wyjątkowe skłonności
_________________
694 409 059
nasze.bassety@onet.pl
 
 
 
Asia i Basia 
Figa & Co.


Pomogła: 9 razy
Dołączyła: 17 Kwi 2007
Posty: 5612
Skąd: Hamburg/Torun
Wysłany: Czw 29 Paź, 2015 16:23   CHOROBA NACZYNIOWA RDZENIA KREGOWEGO

Choroba naczyniowa rdzenia kręgowego.Jest to zawał rdzenia kręgowego/zator włóknisto-chrzęstny.

"Przyczyny. Materiał z jądra galaretowatego krążków międzykręgowych wywołuje niedrożność naczyń rdzenia kręgowego, a następnie zawał niedokrwienny szarej i białej substancji danych segmentów rdzenia kręgowego. Nie wiadomo dokładnie, jak materiał z krążków międzykręgowych dostaje się do naczyń krwionośnych.

Objawy kliniczne. Choroba ta może występować u psów każdej rasy i w każdym wieku, najczęściej zdarza się jednak u dorosłych psów dużych ras. Mogą chorować także koty, jednak wyraźnie rzadziej niż psy. Objawy rozwijają się przeważnie ostro lub nadostro. Zawały są często zlokalizowane w rozszerzeniu lędźwiowym lub szyjnym rdzenia kręgowego; objawy zazwyczaj dotyczą jednej strony.

Rozpoznanie. Rozpoznania dokonuje się na drodze eliminacji innych schorzeń. W ostrych przypadkach można obserwować obrzęk rdzenia kręgowego, który niekiedy widoczny jest w tomografii rezonansu magnetycznego. Za pomocą mielografii wyklucza się uszkodzenia uciskowe.

Leczenie. Korzystne może być stosowanie kokortykosteroidów, jak np. metyloprednizolon (30mg/kg) lub deksametazon (2mg/kg), w pierwszych godzinach od początku choroby. Dłuższe leczenie glikokortykosteroidami nie jest wskazane. Duże znaczenia mają kontrola pęcherza moczowego, jego opróżnianie i fizjoterapia.

Rokowanie. Zależy od wynik badania klinicznego. Przy lokalizacji w odcinku piersiowo-lędźwiowym i zachowaniu czuciu bólu rokowanie jest korzystne lub ostrożne. Przy zawale w obrębie jednego z rozszerzeń rdzenia kręgowego i braku czucia bólu rokowanie musi być niekorzystne. W tych przypadkach porażenie danej kończyny przeważnie nie ustępuje"
(Źródło „Atlas i podręcznik do neurologii małych zwierząt” Andre Jaggy)

Według informacji podanych w tej książce jest to choroba występująca u psów dużych, jednak pies wiwawi jest średni, niewiele wyższy od bassetów, a ta choroba u niego się pojawiła.

"Patofizjologia. Pomimo że zatory układu nerwowego mogą pochodzić z różnych źródeł w organizmie, takich jak zapalenie wsierdzia, posocznica, tłuszcz, najczęstszą postacią zawału obejmującego rdzeń kręgowy jest materiał włóknisto-chrzęstny, barwiący się w sposób podobny do barwienia się jądra miażdżystego krążka międzykręgowego. Przyczyna choroby nie jest znana. Występowanie zatoru włóknisto-chrzęstnego opisano u psów, koni, kotów, świń, owiec oraz u ludzi. Materiał włóknisto-chrzęstny jest odnajdywany w tętniczkach oraz żyłach rdzenia kręgowego, wywołując ogniska mielopatii niedokrwienno-martwicowej. Nie wiadomo dokładnie, jak materiał ten rozprzestrzenia się z krążeniem rdzenia kręgowego, ale zaproponowano kilka teorii. Większość z nich opiera się na założeniu, że zator włóknisto-chrzęstny pochodzi z krążka międzykręgowego. Najprawdopodobniejszym mechanizmem jest przepuklina materiału dyskowego do trzonu kręgowego oraz przedostanie się go do zatoki żylnej, następnie do anastomoz tętniczo-żylnych. Materiał mógłby wtedy przedostać się do tętnic rdzenia kręgowego, żył lub obu z nich.

Objawy kliniczne. Objawy kliniczne najczęściej rozpoczynają się ostro i postępują szybko w ciągu 1-2 godzin od ich rozpoczęcia do jednostronnego lub obustronnego porażenia. Często obserwowane są jednostronne, asymetryczne deficyty, co tłumaczy się rozmieszczeniem jednostronnym odgałęzień od gałęzi centralnej tętnicy rdzeniowo-brzusznej. W wywiadzie czasami stwierdzane jest stosowanie intensywnych ćwiczeń, jednak brak informacji dotyczących urazu. Zespół objawów klinicznych jest charakterystyczny dla ostrego ucisku rdzenia kręgowego, w przebiegu przepukliny dyskowej lub złamania kręgu, z wyjątkiem braku objawów przeczulicy tej okolicy. Lateralizacja objawów jest charakterystyczna dla zatoru, ponieważ w razie ucisku rdzenia kręgowego najczęściej objawy są obustronne. Objawy obustronne mogą jednak również pojawiać się w przebiegu zatoru włóknisto-chrzęstnego. Stopień oraz charakter deficytów neurologicznych odpowiadają lokalizacji oraz rozmiarowi zatoru w rdzeniu kręgowym. Zatorowość rdzenia kręgowego może wywołać objaw DNR w dotkniętej kończynie. Choroba jest częściej opisywana u psów ras dużych, jednak spotykane są przypadki tego stanu u ras psów małych. Psy raz chondrodystroficznych z predyspozycją do przepukliny dyskowej typu I rzadko są dotknięte zatorem włóknisto-chrzęstnym.

Rozpoznanie. Kluczem do rozpoznania zatorowości jest ostry początek choroby, nie postępujący przebieg (oprócz kilku pierwszych godzin) oraz niebolesny, asymetryczny niedowład. Niektóre zwierzęta wykazują objawy bólowe w ciągu jednego do kilku dni. Asymetria objawów nie występuje w każdym przypadku, ale jest wartościową wskazówką rozpoznawczą. W historii choroby nie stwierdza się urazu, ale psy często intensywnie ćwiczą bezpośrednio przed wystąpieniem objawów. Nie ma ostatecznej metody diagnostycznej dotyczącej zatorów rdzenia kręgowego. Rozpoznanie jest oparte na wykluczeniu obecności ucisku rdzenia. Wyniku badań radiologicznych przeglądowych oraz kontrastowych są najczęściej ujemne. Przez kilka pierwszych dni możliwe jest w mielogramie zaobserwowanie nieznaczonego obrzęku rdzenia kręgowego. Badania hematologiczne oraz biochemiczne krwi są w zakresie norm. W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego stwierdza się nieznaczne podwyższenie stężenia białka. Psy należy zbadać pod kątem obecności nadciśnienia lub niedoczynności tarczycy, stanów predysponujących do wystąpienia zatorowości i zawałów w zakresie o.u.n.

Leczenie. Leczenie zatorów włóknisto-chrzęstnych oraz zawałów rdzenia kręgowego jest skierowane w większości na ograniczenie obrzęku oraz zapalenia za pomocą środków kortykosteroidowych. Jeżeli terapia ma być zastosowana w pierwszych kilku godzinach od rozpoczęcia objawów, to zalecany jest protokół opisany w paragrafie dotyczącym urazów rdzenia kręgowego. Jeżeli terapia ma być zastosowana później, to prawdopodobnie nie przyniesie żadnych korzyści. Korzyści z zastosowania środków przeciwkrzepliwych nie są znane, ale ponieważ przyczyną stanu nie jest zakrzepica, nie ma powodu, by spodziewać się korzystnych rezultatów takiego leczenie. Ps dotknięte zatorem powinny mieć ograniczony ruch przez 1 do 2 tygodni. Poprawa objawów powinna być dostrzegalna po kilku dniach, ale czynnościowy powrót do zdrowia może zabrać wiele tygodni. W razie występowania objawów zupełnego porażenia, utraty czucia głębokiego lub objęcia DNR rokowanie jest dla pacjenta złe. Jeżeli obszar zawału dotyczy neuronów ruchowych kończyn lub pęcherza moczowego, deficyty neurologiczne najczęściej są stałe. Ponieważ prawdopodobieństwo regeneracji jest większe w istocie białej, lepsze rokowanie mają zwierzęta z deficytami GNR. Wiele psów, szczególnie małych ras, wykazuje satysfakcjonującą poprawę, dlatego wczesna eutanazja nie jest wskazana."
(Źródło: „Neurologia weterynaryjnej” Michael D. Lorenz, Joe N. Kornegay)

Dziekujemy wiwawi za opis :)
_________________
Baśka polykacz jablek i klockow Lego
 
 
Miła od Gucia 
Admin merytoryczny



Pomogła: 11 razy
Dołączyła: 03 Mar 2005
Posty: 21589
Skąd: Gorzów
Wysłany: Wto 01 Mar, 2016 13:57   

polecamy nowości do poczytania

DIROFILARIOZA - Choroby Nowe
_________________
694 409 059
nasze.bassety@onet.pl
 
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Nie możesz ściągać załączników na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
FGRP Theme created by Gilu
 
Strona wygenerowana w 0,18 sekundy. Zapytań do SQL: 22