Zespół chwiejności jest chorobą neurologiczną o niewyjaśnionej etiologii, powstającą
w wyniku ucisku tylnej części szyjnego odcinka rdzenia kręgowego. Występuje ona najczęściej u psów dużych ras, cechujących się szybkim tempem wzrostu.Charakterystyczne jest występowanie tej chorobyu młodych, rosnących dogów niemieckich oraz u dorosłych dobermanów.Choroba została po raz pierwszy opisana
u koni w 1939 r. (1). Pierwsze doniesienie dotyczące typowych jej objawów u psów pojawiło się dopiero w 1970 r. (2) i od tego czasu jest ona często stwierdzana
u psów. Postępująca z czasem liczba rozpoznawanych przypadków jest najprawdopodobniej
wynikiem postępu technik diagnostycznych. Ta jednostka chorobowa jest nazywana
również kręgozmykiem szyjnym (spondylolisthesis cervicalis, cervical spondylolisthesis),
niestabilnością kręgów szyjnych (instabilitas cervicalis caudalis, cervical vertebral
instability), spondylomielopatią doogonowej części kręgosłupa szyjnego (spondylomyelopathia cervicalis caudalis, caudal cervical spondylomyelopathy; 3).
Etiologia
Etiologia zespołu chwiejności pozostaje niewyjaśniona. Przyjmuje się, że wpływ
na jego wystąpienie ma szybkie tempo wzrostu zwierzęcia, nieprawidłowe żywienie,
czynniki genetyczne oraz urazy kręgosłupa szyjnego (4, 5, 6, 7). Zaburzenia neurologiczne,
powstające w czasie rozwoju choroby, są wynikiem ucisku na rdzeń kręgowy
w odcinku C5–C7. Ucisk ten powstaje na skutek jednej lub kilku przyczyn jednocześnie:
deformacji kręgów, zmian patologicznych krążków międzykręgowych lub
struktur więzadłowych kręgosłupa. Mogą one być wrodzone lub nabyte.
Zaburzenia rozwojowe odcinka C5–C7 kręgosłupa zazwyczaj dotyczą młodych dogów
niemieckich (3, 7, i obejmują najczęściej(4):
– zwężenie światła otworu kręgowego w wyniku deformacji trzonów i/lub łuków kręgów;
– deformację powierzchni stawowych wyrostków stawowych kręgów (ucisk na boczną część rdzenia kręgowego);
– wydłużenie doczaszkowej części łuku kręgu (ucisk na grzbietową część rdzenia
kręgowego, zwłaszcza przy silnym wyprostowaniu kręgosłupa szyjnego);
– przemieszczenie doczaszkowo-grzbietowej części trzonu kręgu do światła kanału
kręgowego (ucisk na brzuszną część rdzenia kręgowego).
Wady nabyte, powodujące zwężenie przedniej części otworu kręgowego w odcinku
C5–C7 kręgosłupa, są charakterystyczne dla dorosłych dobermanów (3,
i powodowane najczęściej przez (4):
– rozrost lub przerost więzadła żółtego (ucisk na grzbietową część rdzenia kręgowego);
– rozrost lub przerost torebki stawowej (ucisk na boczną lub grzbietowoboczną
część rdzenia kręgowego);
– rozrost lub przerost pierścienia włóknistego i więzadła podłużnego grzbietowego
(ucisk na brzuszną część rdzenia kręgowego);
– zwyrodnienie krążków międzykręgowych,co może być przyczyną przepukliny
jądra miażdżystego (ucisk na brzuszną lub brzusznoboczną część rdzenia kręgowego).
Objawy
Najczęstszym objawem klinicznym zespołu chwiejności u psów jest stan paraparezy-
tetraparezy-ataksji. Jest on powodowany przez jedną lub kilka nieprawidłowości
kręgosłupa i przylegających do niego struktur w odcinku C5–C7. Ucisk
na rdzeń kręgowy zazwyczaj prowadzi do obustronnego spastycznego niedowładu
bądź niezborności kończyn miednicznych, co w połączeniu z chwiejnym chodem tworzy charakterystyczny obraz choroby (3, 4, .
Większość właścicieli dość późno zwraca się po pomoc, przyjmując, że istniejące
zaburzenia neurologiczne są typowe dla wieku zwierzęcia. Rozchwianie chodu
i problemy z koordynacją ruchów są uważane przez nich za typowe dla szczeniąt,
a niezborność u zwierząt dorosłych za objawy zwyrodnienia stawów. Najczęściej
właściciel nie zauważa objawów niedowładów i niezborności kończyn piersiowych,
jednak wnikliwe badanie kliniczne pozwala je ujawnić (3, 4, .
Zespół chwiejności dotyczy głównie dużych ras psów, szczególnie dogów niemieckich
i dobermanów. Opisywany był także u bernardynów, bobtaili, rhodesian
ridgebacków, dalmatyńczyków, bokserów, labrador retrieverów, samojedów, wyżłów
wei marskich, owczarków niemieckich, bullmastiffów, boerboelów, rottweilerów oraz
bassetów (3, 4, 8, 9). Objawy kliniczne u dogów niemieckich ujawniają się w wieku
3–18 miesięcy (dominują wady wrodzone), zaś u dobermanów w wieku 4–10 lat
(dominują wady nabyte). Choroba dotyka samców dwa razy częściej niż samic (3, 4).
W 65% przypadków początek choroby jest podstępny i niezauważalny, zaś zmiany postępują w miarę upływu czasu. U 20% pacjentów ma miejsce powolny rozwój zaburzeń
z gwałtownym pogorszeniem, a u 15% przebieg ostry bez wcześniejszych objawów
zwiastunowych (4, 10).
Właściciela zwierzęcia niepokoją problemy ze wstawaniem, częste przewracanie
się, problemy z koordynacją ruchów, osowiałość i niechęć do zabawy. Zwierzę
często przyjmuje postawę z głową pochyloną ku ziemi i stara się ograniczać do minimum
aktywność ruchową. Badanie kliniczne ujawnia niezborność i niedowłady kończyn miednicznych, będące wynikiem uszkodzenia górnego neuronu
ruchowego. Często ma miejsce wzmożenie odruchów mięśni zginaczy. Zwierzę przyjmuje
charakterystyczną „przykucniętą” postawę, z szeroko odwiedzionymi kończynami
miednicznymi. W ruchu symptomatyczne jest silne ugięcie kończyn, zwłaszcza
w stawach stępu, chwiejność chodu, krzyżowanie kończyn i uderzanie o siebie stawami
stępu. Objawy te nasilają się w czasie zmiany kierunku chodu (zakręcanie).
Chód jest niepewny, wyraźna jest hipermetria i asymetryczność ruchu kończyn
miednicznych; zwierzę łatwo się przewraca (3, 4, 8, 9).
Zaburzenia odruchów w kończynach piersiowych występują znacznie rzadziej
i zazwyczaj są mniej poważne niż w kończynach miednicznych. Często zauważalne
jest usztywnienie ruchu kończyn piersiowych. W niektórych przypadkach można
zaobserwować neurogenny zanik mięśni nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego
oraz osłabienie odruchów mięśni zginaczy, wtórne do uszkodzenia dolnego neuronu
ruchowego. Objawy neurologicznych zaburzeń czynności kończyn piersiowych najłatwiej
wykryć podczas prób umieszczania, skakania i „taczkowania”. Zaburzenia
czynności kończyn piersiowych powodują ograniczenie zasięgu ich ruchu, który często
staje się asymetryczny (3, 4, 8, 9).
Zgięcie dobrzuszne szyi, charakterystyczne dla psa cierpiącego na zespół
chwiejności, jest postawą odbarczającą i ma na celu zmniejszenie ucisku zmienionych
struktur na rdzeń kręgowy. Rzadko jednak można stwierdzić bolesność podczas
palpacji szyjnego odcinka kręgosłupa. Wyprostowanie szyi może nasilić objawy neurologiczne.
Nie powinno się jednak stosować tego testu w rozpoznaniu, bo może
pogłębić zaburzenia neurologiczne. Przy ruchach biernych głową rzadko udaje się
wywołać objawy bólowe (3, 4). W zaawansowanej postaci choroby dochodzi
do tetraparezy i nietrzymania kału oraz moczu (4).
Rozpoznanie w początkowej fazie choroby jest trudne, gdyż wiele innych chorób
kręgosłupa szyjnego może dawać podobne objawy. W tej sytuacji rozstrzygające jest
badanie radiologiczne.
Badanie radiologiczne
Standardowe badanie radiologiczne wykonuje się w projekcji grzbietowobrzusznej
i bocznej (3, 8, 10). Można w nim stwierdzić jedno lub kilka z wymienionych zaburzeń
dotyczących kręgów C5–C7 (3, 4, :
– zwężenie przedniej części otworu kręgowego (lejkowaty przebieg otworu kręgowego);
– osteoartropatię powierzchni stawowych;
– wyrośla kostne części przedniobrzusznej trzonów kręgów;
– zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych i/lub zwężenie przestrzeni
międzykręgowych;
– wady rozwojowe lub zniekształcenia trzonów kręgów; obejmują one przemieszczenie
przednio-grzbietowej części trzonu kręgu do światła kanału kręgowego
oraz jej deformację; zmiany te mogą nie być połączone z niestabilnością
kręgosłupa;
– przemieszczenie lub nadwichnięcie kręgu (trudne do stwierdzenia, gdy szyja
jest zgięta);
– dośrodkowe przemieszczenie się wyrostków stawowych lub trzonu łuku
kręgu.
Standardowe badanie radiologiczne jest niewystarczające u pacjentów, u których
podejrzewany jest zespół chwiejności. U wszystkich tych psów powinno się
wykonać badanie mielografi czne, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny
(3, 4, 9, 15). Ze względu na małą dostępność dwóch ostatnich metod szerzej
zostanie omówione badanie mielograficzne.
Badanie mielografi czne wykonuje się w znieczuleniu ogólnym. Do przestrzeni
podpajęczynówkowej podaje się cieniujący środek jodowy, niejonowy, niskoosmolarny,
np. Iopamiro. Pozwala to określić dokładną lokalizację i charakter ucisku
na rdzeń kręgowy. Badanie wykonuje się w projekcji bocznej, grzbietowobrzusznej,
a także w pozycji bocznej ze zgiętym i wyprostowanym kręgosłupem szyjnym oraz
w trakcji (silnym wyciągnięciu w kierunku dogłowowym) kręgosłupa szyjnego (3,
4, 8, 12). Projekcje ze zgięciem i wyprostowaniem kręgosłupa szyjnego należy wykonywać
szczególnie ostrożnie, by nie pogłębić istniejącego ucisku na rdzeń kręgowy
(3, 4, 8, 9, 11).
Wyniki badania mielografi cznego są kluczowe z perspektywy dalszego leczenia
zwierzęcia, pozwalają bowiem zobrazować zmiany tkanek miękkich, niewidoczne
w standardowym badaniu radiologicznym oraz określić charakter ucisku (13, 14,
15, 16). W badaniu kontrastowym rdzenia kręgowego możemy stwierdzić ucisk dynamiczny
lub statyczny. Ucisk dynamiczny zwiększa się przy prostowaniu szyi,
a zmniejsza przy jej zginaniu i wyciąganiu (trakcji).
Najcenniejszą techniką diagnostyczną, pozwalającą ocenić charakter ucisku jest
badanie mielografi czne odcinka kręgosłupa szyjnego w projekcji bocznej z trakcją
doczaszkową. Jeżeli ucisk na rdzeń kręgowy zmniejsza się w czasie linearnej
trakcji kręgosłupa, to ma on charakter dynamiczny. Jeżeli ucisk ma charakter
statyczny, to w czasie linearnej trakcji kręgosłupa nie będzie on ulegał zmniejszeniu
(16).
Ucisk dynamiczny powodują następujące rodzaje zmian (3, 4):
– przerost więzadła żółtego lub wydłużenie doczaszkowej części łuku kręgu
(grzbietowy ucisk na rdzeń);
– przerost więzadła podłużnego grzbietowego lub pierścienia włóknistego
(brzuszny ucisk na rdzeń). Ucisk statyczny, nie zmieniający się zależnie
od stopnia zgięcia i wyprostowania szyi oraz trakcji powodują (3, 4):
– zwężenie doczaszkowej części otworu kręgowego;
– dośrodkowy przerost nasady łuku kręgu lub wyrostków stawowych, asymetria
wyrostków stawowych, ich powiększenie, przerost torebki stawowej (zmiany
wywierające ucisk boczny na rdzeń kręgowy, widoczne tylko w projekcji grzbietowobrzusznej);
– wypadnięcie zwyrodniałego jądra miażdżystego. W pozostałych badaniach dodatkowych,
takich jak badanie morfologiczne i biochemiczne krwi oraz badaniu płynu
mózgowo-rdzeniowego, brak charakterystycznych zmian (3, 4, .
Image
Image
Image
Diagnostyka różnicowa
W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić choroby układu nerwowego, takie jak
zapalenie opon mózgowych, nowotwory rdzenia kręgowego, przepuklinę jądra
miażdżystego, urazy rdzenia kręgowego, jak i choroby układu narządów ruchu, takie
jak: dysplazję stawów biodrowych, osteochondrozę, osteopatię przerostową czy
stawy kolanowe koślawe.
Leczenie zachowawcze
Po rozpoznaniu zespołu chwiejności zawsze powinno być rozpoczęte leczenie zachowawcze.
Ma ono na celu przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego i poprawę
warunków jego życia. U części pacjentów, których właściciele nie decydują się
na zabieg chirurgiczny, terapia zachowawcza staje się docelową.
Leczenie zachowawcze obejmuje ograniczenie ruchu zwierzęcia i unikanie obciążania
odcinka kręgosłupa szyjnego (np.zmianę obroży na szelki). W celu zminimalizowania
skutków ucisku na rdzeń kręgowy podaje się glikokortykosteroidy.
U psów, u których doszło do ostrego początku choroby lub nagłego zaostrzenia
jej przebiegu stosuje się deksametazon w dawce 2,0 mg/kg m. c. dożylnie
jednorazowo, następnie dwukrotnie w ciągu doby 1 mg/kg m. c. podskórnie,
by przejść do dawki 0,1–0,2 mg/kg m. c.podskórnie lub doustnie dwa razy dziennie
przez 3–5 dni. Jako kontynuację terapii deksametazonem oraz u psów z powolnym
rozwojem zmian stosuje się prednizolon w początkowej dawce 1–2 mg/kg m. c.
doustnie w dawce podzielonej na dwa podania, zmniejszając stopniowo ilość leku aż
do osiągnięcia po dwóch tygodniach dawki 0,5 mg/kg m. c. co 48 godzin. Dodatkowo
można stosować leki o działaniu miorelaksacyjnym,np. Methocarbamol w dawce
20–30 mg/kg m. c. trzy razy dziennie przez 4 do 6 tygodni (4).
Leczenie operacyjne
Podstawą leczenia chorób przebiegających z uciskiem rdzenia kręgowego jest
dekompresja (3, 18, 19, 20, 21, 22). Terapia chirurgiczna jest podstawą wyleczenia
w przypadku zespołu chwiejności. Najczęściej stosuje się trzy podstawowe techniki
chirurgiczne:
– laminektomię, która może być przeprowadzona wraz z połączeniem wyrostków
stawowych kręgów (3, 18, 19, 21);
– dekompresję brzuszną (ventral slot), która może być wykonana jednocześnie
z połączeniem trzonów kręgów (3, 19, 21, 22);
– rozciągnięcie i ustalenie brzuszne (3,18, 20, 21, 22).
Wybór metody operacji zależy od charakteru zmian, które wywołały chorobę.
Kluczowy jest wynik badania mielografi cznego, określający położenie i rodzaj zmian
powodujących zespół chwiejności. Szczegółowy opis zabiegów operacyjnych nie
jest tematem artykułu, zostanie więc tylko przedstawiony podział zabiegów w zależności
od zmian.
Laminektomię stosuje się w następujących przypadkach (3, 18, 19, 21):
– grzbietowego ucisku na rdzeń kręgowy, wywołanego przez zwężenie przedniej
części otworu kręgowego; przeprowadza się laminektomię całkowitą w kręgu
zdeformowanym i całkowitą lub częściowa w kręgu poprzednim;
– grzbietowego lub grzbietowobrzusznego ucisku na rdzeń kręgowy, wywołanego
przez wysunięcie lub wypadnięcie jądra miażdżystego;
– grzbietowobrzusznego lub przyśrodkowego przerostu i/lub deformacji wyrostków
stawowych kręgów, wraz z usunięciem deformacji wyrostków stawowych;
– ucisku rdzenia kręgowego wtórnie do przerostu więzadła międzyłukowego
oraz torebek stawowych, wraz z usunięciem przerośniętych fragmentów więzadeł i torebek stawowych;
– nadwichnięć kręgów, w połączeniu z artrodezą wyrostków stawowych.
Dekompresję brzuszną stosuje się
w przypadkach (3, 18, 21, 22):
– brzusznego ucisku na rdzeń kręgowy, wywołanego przez wysunięcie lub wypadnięcie
jądra miażdżystego;
– wysunięcia się do światła kanału kręgowego zdeformowanej doczaszkowogrzbietowej
części trzonu kręgu.Rozciągnięcie i ustalenie brzuszne
stosuje się w przypadku (3, 18, 20, 21, 22) brzusznego ucisku na rdzeń kręgowy na
skutek przerostu pierścienia włóknistego lub więzadła podłużnego grzbietowego.
Powrót zwierzęcia do zdrowia zależy od stopnia zmian oraz trwałości upośledzenia
czynności układu nerwowego. Przyjmuje się, że zwierzęta, u których doszło do nagłego,
ostrego rozwoju choroby mają mniejsze szanse na osiągnięcie pełnej sprawności
od zwierząt, u których doszło do powolnego rozwoju choroby (10).
Zespół chwiejności jest chorobą o skomplikowanej i nie do końca poznanej etiologii.
Jej diagnostyka jest trudna, a skuteczne leczenie wymaga wysokich umiejętności
operacyjnych. Pomimo tego, w przypadku wczesnego jej rozpoznania i rozpoczęcia
właściwej terapii, szanse powrotu do zdrowia są znaczne.
_________________ z Wami byłam najszczęśliwsza...
-Alice-
Ostatnio zmieniony przez Asia i Basia Pią 23 Sty, 2015 09:49, w całości zmieniany 1 raz
Postaram się znaleźć temat,w którym też jako rasę predysponowaną poza dogiem,czy dobermanem podano basset hounda.
Wiem,że można sobie o tym w necie poczytać,jednak uważam,że to są szalenie ważne informacje,bo dotyczą kręgosłupa naszej bestii i musi być tu o tym,bo to przeca forum bassecie!!!nie może brakować tak ważnego tematu!!!
_________________ z Wami byłam najszczęśliwsza...
-Alice-
U dużych psów, takich jak dog niemiecki, bernardyn, dalmatyńczyk, czy doberman, coraz częściej można spotkać się z przypadłością zwaną zespołem chwiejności, czyli zespołem Wobblera. U psów choroba ta została opisana w 1970 roku, zaś liczba zdiagnozowanych przypadków wzrasta, wraz z postępem technicznym umożliwiającym trafne rozpoznanie choroby. zespół Wobblera pojawia się u ras szybko rosnących, w wyniku czego może wystąpić ucisk rdzenia kręgosłupa w tylnym odcinku szyjnym, pomiędzy kręgami C5 a C7.
Choroba dotyka głównie dogi niemieckie oraz dobermany. Częściej diagnozowana jest u samców. U dobermanów objawy kliniczne są widoczne u dorosłych psów powyżej 4 roku życia. Dominują wady nabyte w trakcie rozwoju osobniczego psa. U dogów niemieckich najczęściej przyczyną pojawienia się zespołu Wobblera, są czynniki genetyczne powodujące zmiany patologiczne elementów kręgosłupa, takich jak kręgi, wiązadła. Choroba widoczna jest szybko, od 3 miesiąca życia.
Na chorobę podatne są szczeniaki, których układ kostny jest w trakcie kształtowania. Właściciele lekceważą pierwsze objawy, utożsamiając je z zachowaniem szczeniąt, które jeszcze nie opanowały dobrze chodzenia. Problemy z koordynacją ruchów u starszych psów, są traktowane jako zaburzenia stawów, również bagatelizowane. Warto więc zapoznać się z objawami oraz metodami, aby w porę udać się do lekarza weterynarii.
Przyczyny
Nie jest jeszcze dokładnie poznana etiologia tego schorzenia. Przypuszcza się, że jest wiele czynników mogących spowodować zespół chwiejności. Bazując na klinicznych przypadkach, choroba ta pojawiała się u psów z nieodpowiednią dietą, która nie spełniała potrzeb szybko rosnącemu organizmowi. Karma ze zbyt dużym skoncentrowaniem białka, energii, wapnia i fosforu, może doprowadzić do szybkiego wzrostu, przyczyniając się do anomalii rozwojowych. Dodatkowo potęguje to obciążenie kręgów szyjnych przez dużą głowę u niektórych ras.
Zespół Wobblera występował również u psów mających urazy kręgosłupa oraz obciążonych predyspozycjami genetycznymi. Czynniki te doprowadzają do deformacji struktur kręgosłupa, w wyniku których wraz z postępem choroby, powstaje ucisk na rdzeń kręgowy.
Obecnie wyróżnia się dwie odmiany zespołu Wobblera. Są to stany patologiczne dotyczące dysków, występujące zazwyczaj u dorosłych psów. Druga odmiana pojawia się u młodych osobników i jest związana z zaburzeniami w rozwoju. U szczeniąt mogą wystąpić wady genetyczne, które powodują zmniejszenie światła w kręgach, tym samym uniemożliwiają prawidłowe osadzenie rdzenia kręgowego.
Objawy
Objawy kliniczne są widoczne, jeśli już pojawiła się zmiana patologiczna powodująca ucisk na rdzeń kręgowy. W wyniku tej deformacji pies traci pełną kontrolę nad kończynami miednicznymi. Zwierze wyraźnie kuleje, ma problemy z poruszaniem się. Przemieszcza się chwiejnym krokiem. Pojawia się specyficzny chód, psy rozstawiają łapy na zewnątrz ciała.
Psy mają problemy z chodzeniem, dlatego nie chętnie opuszczają swoje legowisko. Zmuszone zmianą pozycji, poruszają się z silnie ugiętymi stawami stępu, ciągnąc palce po ziemi. Dlatego też, często widoczne są otarcia poduszki łap i zniszczone paznokcie. Psy stają się osowiałe, często stają z pochyloną do przodu głową. Często krzyżują kończyny i potykają się. Harmonia stawiania kroków jest wyraźnie zatracona, najlepiej widoczna podczas zmiany kierunku. Psy często przyjmują postawę przykucniętą.
Objawy kliniczne kończyn piersiowych pojawiają się rzadziej i nie są wyraźnie widoczne. Występowanie tych objawów zależy od poziomu kręgosłupa szyjnego, w którym nastąpiła deformacja. Nieprawidłowości można zaobserwować podczas skakania, wówczas łapy stają się sztywne, uniemożliwiając wykonywanie poprawnych ruchów.
W zaawansowanej chorobie pojawia się niedowład obu par kończyn oraz problemy z trzymaniem moczu i kału.
Rozpoznanie
W początkowej fazie, objawy nie są jednoznaczne i mogą sugerować wiele innych schorzeń. W celu trafnego zdiagnozowania choroby wykonuje się zdjęcie rentgenowskie. Jeśli obraz nie wykluczy innych przypadłości, pies dodatkowo musi mieć badanie mielograficzne. Wykonywane jest w znieczuleniu ogólnym. Polega ono na wprowadzeniu substancji, dzięki której będzie lepiej widoczne miejsce ucisku rdzenia kręgowego w badaniu radiologicznym. Uzyskane wyniki umożliwiają określenie stadium choroby oraz rodzaju ucisku.
Można zastosować inne metody diagnozowania, jednak badanie mielograficzne jest najczęściej stosowane ze względu na dostępność. Obecnie sprzęt do tomografii komputerowej lub rezonans magnetyczny nie jest spotykany w lecznicach weterynaryjnych.
Po stwierdzeniu zespołu Wobblera, należy sprawdzić co dany ucisk powoduje i czy nie jest powiązany z innymi chorobami, takimi jak dysplazja stawów biodrowych.
Leczenie
Do momentu zabiegu chirurgicznego, należy ograniczać ruchy psa i obciążenia odcinka szyjnego. W tym celu nie szarpać psa za szyje podczas spacerów, dlatego tzreba wymienić obrożę na szelki. Karmić dobrze zbilansowaną karmą odpowiednio do wieku psa. Miski z posiłkiem powinny być ustawione na wysokości dogodnej dla psa. Podaje się również środki weterynaryjne, w celu zmniejszenia skutków ucisku.
Po operacji należy zapewnić psu odpowiednią rehabilitację.
Ważne jest szybkie wykrycie choroby, ponieważ zwiększa to szanse na przywrócenie pełnej sprawności. Psy, u których sukcesywnie, lecz wolno rozwijała się choroba, mają większą szanse na całkowite wyleczenie. Zwierzęta z nagłymi objawami niedowładu mogą pozostać częściowo kalekie.
Zapobieganie
Przed zakupem rasowego psa dużej rasy, trzeba upewnić się, czy w linii nie pojawił się zespół Wobblera. Należy pamiętać, że jest to choroba dziedziczona. Psów, obarczonych genami z predyspozycją do zachorowań, nie powinno używać się do hodowli.
Mając pod opieką szczeniaka, trzeba przestrzegać zasad karmienia zbilansowaną dietą odpowiednią do wieku psa. Wyprowadzając na spacery stosować szelki, ponieważ nie powodują ucisku i niebezpiecznych szarpnięć.
_________________ z Wami byłam najszczęśliwsza...
-Alice-
Wszystkie info w sumie podobne..ale nie zaszkodzi przecież inna publikacja...
Zespół chwiejności u psów
(kręgozmyk szyjny) jest przypadłością występującą stosunkowo rzadko i dotyczy przede wszystkim psów dużych ras jak dog niemiecki czy doberman. Zespół chwiejności jest chorobą neurologiczną powstającą w wyniku ucisku tylnej części szyjnego odcinka rdzenia kręgowego.
Przyczyny choroby są nieznane, przyjmuje się, że wpływ ma szybkie tempo wzrostu zwierzęcia, nieprawidłowe żywienie, czynniki genetyczne oraz urazy kręgosłupa szyjnego. Powstające zaburzenia neurologiczne są wynikiem ucisk na rdzeń kręgowy w odcinku C5 - C7, którego przyczyną są przede wszystkim deformacje kręgów, zmiany patologiczne krążków międzykręgowych lub struktur więzadłowych kręgosłupa. Mogą być one wynikiem wad wrodzonych lub nabytych uszkodzeń.
Główne objawy to rozchwianie chodu i problemy z koordynacją ruchową, które często uważane są przez właścicieli za typowe zachowania szczenięcia, przez co do weterynarza zwierzę trafia dopiero w ostrym stadium choroby. U dorosłych psów objawy chwiejności często mylone są z chorobą zwyrodnieniową stawów. Częstym objawem są niedowłady przednich łap, których początkowym objawem są zaburzenia czucia. Pomimo, że choroba najczęściej dotyka dogi niemieckie i dobermany, odnotowano przypadki zachorowań także u innych ras: bernardynów, bobtaili, dalmatyńczyków, bokserów, labrador retriverów, samojedów, wyżłów weimarskich, owczarków niemieckich, rottweilerów oraz bassetów. Objawy u dogów niemieckich ujawniają się w wieku 3-18 miesięcy (dominują wady wrodzone), u dobermanów objawy ujawniają się w wieku 4 - 10 lat (dominują wady nabyte). Choroba częściej dotyka samce niż samice. W większości przypadków początkowe objawy choroby są niezauważalne.
_________________ z Wami byłam najszczęśliwsza...
-Alice-
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
i obejmują najczęściej(4):
