[Agataw]

Był piękny majowy dzień, kiedy Aduś przybył do naszego domu.
Młodziutki, czteromiesięczny bassecik, tricolorek z dłuugachnymi uszami.
Zakochaliśmy się w nim na zabój. Był nasz a my byliśmy jego. Wokół niego kręciło się nasze życie. Wyjeżdżaliśmy tam, gdzie można było zabrać pieska. Kupiliśmy przyczepę campingową i wakacje spędzaliśmy na Kaszubach. Nawet z jednodniowych wypadów na narty wracaliśmy jak najszybciej do domu, mimo, że nigdy nie zostawialiśmy Adka samego na cały dzień, wiedzieliśmy że czeka na nas. W hierarchii mój mąż – Jurek był przywódcą stada (albo myślał, że był), ja – tą od karmienia i przytulania.
Kiedy zostawaliśmy sami, Adek nie odstępował mnie na krok. Jego łepetyna na moich nogach w czasie prasowania, ja w łazience a jego nochal w dziurkach wetntylacyjnych w drzwiach. Ja po jednej a Aduś po drugiej stronie kanapy, tyłek przy tyłku. W kuchni jeden naleśnik dla nas a drugi szybko studzony dla Adka. Ciągła uwaga, żeby na niego nie nadepnąć. I te ucieczki w lesie – najpierw wściekłość a zaraz potem strach, czy coś sie nie stało.
Adek, jak nikt, potrafił słuchać, jeszcze widzę tę jego podniesioną brew, odstające ucho, pochylającą się głowę. I potrafił świetnie grać – gdy zaczynało mu brakować naszego zainteresowania stawał się chory, ledwo chodził, popiskiwał kulejąc na którąś z łap. Zdrowiał natychmiast po pierwszym przytuleniu.
Po każdym powrocie do domu witał nas, jakbyśmy się nie widzieli dobrych kilka lat. No i rytualne sprawdzanie nosem w torbach – co mi kupiłaś?
Teraz nikt nas nie wita. I ta ciągle czysta pościel...
Był w miarę zdrowym psem. Od czasu do czasu oddzywały się stawy w przednich łapach, jednak szybko wracał do siebie.
W sobotni październikowy wieczór Adusiowi zaczął puchnąć brzuch, toczył pianę. W nocy wylądowaliśmy w katowickiej klinice, po odbarczeniu nad ranem wróciliśmy do domu. Spokój trwał parę godzin, brzuch znowu zaczął puchnąć i znów piana. Wróciliśmy do kliniki, diagnoza – skręt jelit. Tym razem operacja. W poniedziałek zabraliśmy Adka do domu. Wzięłam urlop, tym razem to ja nie odstępowałam go na krok. Spaliśmy na zmianę przy nim na podłodze, żeby nie próbował wchodzić na łóżko. Wszystko było dobrze, Aduś chodził o własnych siłach, kroplówki podawał jego lekarz, było coraz lepiej...
W środę rano brzuch rozdął się jak balon, widzę jeszcze pełne bólu oczy Adka. Nie wiem jak dojechałam do Katowic. Dzięki Bogu Karol czekał tam na mnie. Powtórny zabieg nie wchodził w grę. Po próbach sondowania i ratowania Mojego Pieska podjęłam najcięższą decyzję. Umierał przytulony do nas, z nosem Karola przy swoim nosie.
Zabraliśmy Adusia do domu, położyliśmy na jego kanapce i czekaliśmy na powrót pańcia z pracy.

I był październiowy, najokropniejszy z wszystkich dzień, kiedy Adek musial odejść z naszego
domu.
Jeszcze czuję pod palcami jego miękką sierść...
Gdzieś w środku wiedziałam, że kiedyś odejdzie, że będę bardzo cierpiała ale nie zdawałam sobie sprawy, że to będzie tak potężny, również fizyczny ból.
Dla nas to nie był tylko pies.

Był piękny majowy dzień, kiedy Aduś przybył do naszego domu.
Młodziutki, czteromiesięczny bassecik, tricolorek z dłuugachnymi uszami.
Zakochaliśmy się w nim na zabój. Był nasz a my byliśmy jego. Wokół niego kręciło się nasze życie. Wyjeżdżaliśmy tam, gdzie można było zabrać pieska. Kupiliśmy przyczepę campingową i wakacje spędzaliśmy na Kaszubach. Nawet z jednodniowych wypadów na narty wracaliśmy jak najszybciej do domu, mimo, że nigdy nie zostawialiśmy Adka samego na cały dzień, wiedzieliśmy że czeka na nas. W hierarchii mój mąż – Jurek był przywódcą stada (albo myślał, że był), ja – tą od karmienia i przytulania.
Kiedy zostawaliśmy sami, Adek nie odstępował mnie na krok. Jego łepetyna na moich nogach w czasie prasowania, ja w łazience a jego nochal w dziurkach wetntylacyjnych w drzwiach. Ja po jednej a Aduś po drugiej stronie kanapy, tyłek przy tyłku. W kuchni jeden naleśnik dla nas a drugi szybko studzony dla Adka. Ciągła uwaga, żeby na niego nie nadepnąć. I te ucieczki w lesie – najpierw wściekłość a zaraz potem strach, czy coś sie nie stało.
Adek, jak nikt, potrafił słuchać, jeszcze widzę tę jego podniesioną brew, odstające ucho, pochylającą się głowę. I potrafił świetnie grać – gdy zaczynało mu brakować naszego zainteresowania stawał się chory, ledwo chodził, popiskiwał kulejąc na którąś z łap. Zdrowiał natychmiast po pierwszym przytuleniu.
Po każdym powrocie do domu witał nas, jakbyśmy się nie widzieli dobrych kilka lat. No i rytualne sprawdzanie nosem w torbach – co mi kupiłaś?
Teraz nikt nas nie wita. I ta ciągle czysta pościel...
Był w miarę zdrowym psem. Od czasu do czasu oddzywały się stawy w przednich łapach, jednak szybko wracał do siebie.
W sobotni październikowy wieczór Adusiowi zaczął puchnąć brzuch, toczył pianę. W nocy wylądowaliśmy w katowickiej klinice, po odbarczeniu nad ranem wróciliśmy do domu. Spokój trwał parę godzin, brzuch znowu zaczął puchnąć i znów piana. Wróciliśmy do kliniki, diagnoza – skręt jelit. Tym razem operacja. W poniedziałek zabraliśmy Adka do domu. Wzięłam urlop, tym razem to ja nie odstępowałam go na krok. Spaliśmy na zmianę przy nim na podłodze, żeby nie próbował wchodzić na łóżko. Wszystko było dobrze, Aduś chodził o własnych siłach, kroplówki podawał jego lekarz, było coraz lepiej...
W środę rano brzuch rozdął się jak balon, widzę jeszcze pełne bólu oczy Adka. Nie wiem jak dojechałam do Katowic. Dzięki Bogu Karol czekał tam na mnie. Powtórny zabieg nie wchodził w grę. Po próbach sondowania i ratowania Mojego Pieska podjęłam najcięższą decyzję. Umierał przytulony do nas, z nosem Karola przy swoim nosie.
Zabraliśmy Adusia do domu, położyliśmy na jego kanapce i czekaliśmy na powrót pańcia z pracy.

I był październiowy, najokropniejszy z wszystkich dzień, kiedy Adek musial odejść z naszego
domu.
Jeszcze czuję pod palcami jego miękką sierść...
Gdzieś w środku wiedziałam, że kiedyś odejdzie, że będę bardzo cierpiała ale nie zdawałam sobie sprawy, że to będzie tak potężny, również fizyczny ból.
Dla nas to nie był tylko pies.

[Miła od Gucia]

Tak ciepło o Nim napisałaś.
W Was tyle dobroci i serca.
Ja się popłakałam czytając.

[Agataw]

Dziękuję, wiem,że mnie rozumiesz.

Dziękuję, wiem,że mnie rozumiesz.

[Miła od Gucia]

Umieściłam Adusia w dziale "Nasi przyjaciele za tęczowym mostem".

[gocha]

Popłakałam się, tak pięknie o nim piszesz.....

Popłakałam się, tak pięknie o nim piszesz.....

[Dorti]

Ja również się popłakałam :cry:
I jak by nie patrzeć, Aduś był tak jakby bratem mojej Lussi.
W papierach to KIKI Eldorado Nefer ur. 21.08.2003r.

Ja również się popłakałam :cry:
I jak by nie patrzeć, Aduś był tak jakby bratem mojej Lussi.
W papierach to KIKI Eldorado Nefer ur. 21.08.2003r.

[besta]

Tak pięknie napisałaś.....też się popłakałam :sad:

[Agataw]

Dorti. Twoja Lussi wygląda jak bliżniaczka mojego Adka. Byłam na Twojej stronie, podobieństwo jest na pewno po tacie - Eldorado Stary Koń, natomiast matką Adusia była Fabiola Snooper Nefer a Lussi Hera.
Było nie było coś nas łączy.
Zdjęcia wyślę niebawem.
Pozdrawiam Agata

Dorti. Twoja Lussi wygląda jak bliżniaczka mojego Adka. Byłam na Twojej stronie, podobieństwo jest na pewno po tacie - Eldorado Stary Koń, natomiast matką Adusia była Fabiola Snooper Nefer a Lussi Hera.
Było nie było coś nas łączy.
Zdjęcia wyślę niebawem.
Pozdrawiam Agata

[zojka]

Pięknie o nim napisałaś.
Wzruszyłam się.

[Magda i Rudolf]

Ja też się popłakałam , bardzo nam przykro :cry:

[troublemaker]

Jakie to wzruszajace. Tak mi przykro. Wspolczuje wam z calego serca.

[Nadia]

bardzo nam przykro:( czytałam i popłakałam się

[Madzik]

Pięknie o nim napisałaś. Bardzo nam przykro, ale wiem, że za TM jest mu dobrze i już nie cierpi.

[eufrazyna]

Pieknie napisane.To nigdy nie sa "tylko"zwierzeta.To sa nasi domownicy,przyjaciele,nasza rodzina...

Pieknie napisane.To nigdy nie sa "tylko"zwierzeta.To sa nasi domownicy,przyjaciele,nasza rodzina...

[Evika]

Bardzo przykra wiadomość , to w sumie młody psiak był, współczuję bardzo, wiem jak to jest stracić przyjaciela!